wellness-285587_1920

Odszkodowanie po nieudanym zabiegu kosmetycznym

Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego każdy, kto ze swojej winy wyrządzi drugiemu szkodę, obowiązany jest ją naprawić. Zabiegi kosmetyczne ze swojej natury polegają na pracy z ciałem, zwiększone jest więc prawdopodobieństwo wystąpienia uszczerbku na zdrowiu w związku z nienależycie przeprowadzonym zabiegiem czy też awarią sprzętu, który jest w tym celu wykorzystywany. Warto wiedzieć, że każdy rozstrój zdrowia wywołany takim zabiegiem rodzi roszczenie odszkodowawcze względem podmiotu, który w tej kwestii zawinił.

Czytaj więcej

needle-product-doctor-bless-you-syringe-medical-553176-pxhere.com

Bład medyczny – zakażenie gronkowcem

Gronkowiec złocisty (Staphylococcus  aureus) jest najczęstszą przyczyną zakażeń szpitalnych w Polsce. Zakażenia różnymi szczepami gronkowca stanowią ok. 35% wszystkich zakażeń szpitalnych. Duża liczba zakażeń wynika z faktu, że nosicielami tej bakterii może być nawet 30% populacji. Zakażenie gronkowcem złocistym nie zawsze wiąże się z symptomami zagrażającymi zdrowiu czy życiu – w wielu przypadkach bywa również bezobjawowe. Staphylococcus aureus bytuje zarówno w warunkach tlenowych jak i beztlenowych. Bakterią gronkowca można zarazić się na kilka różnych sposobów: 

  • poprzez styczność z zakażonymi przedmiotami, 
  • poprzez kontakt z nosicielem
  • drogą kropelkową
  • poprzez spożywanie zakażonych pokarmów lub płynów

Możemy wyróżnić 2 główne rodzaje gronkowca:

  • gronkowiec złocisty MRSA uznawany za gronkowiec szpitalny, nie występuje on powszechnie wśród ludzi, ale bytuje właśnie w szpitalach
  • zwykłe szczepy gronkowca złocistego, które powszechnie występują wśród ludzi, jednakże można się zakazić nimi również w szpitalu. W takiej sytuacji należy wykazać wysokie prawdopodobieństwo, że do zakażenia doszło właśnie w szpitalu, np. gdy bakteria jest ulokowana w miejscu pooperacyjnym. 

Zazwyczaj objawy zakażenia gronkowcem ujawniają się wśród osób osłabionych, poddawanych zabiegom oraz operacjom. Gronkowiec najczęściej przejawia się w postaci zakażeń ropnych skóry, tkanek podskórnych oraz tkanek miękkich, zakażeń układowych, a także zatruć pokarmowych. Najczęstszymi przyczynami zakażenia pacjentów gronkowcem jest niewłaściwa higiena personelu medycznego, brak jałowych opatrunków czy sterylnych narzędzi chirurgicznych. Szpital obowiązany jest należycie zadbać o miejsce wykonywanych zabiegów i czystość sal w których przebywają pacjenci. Jeśli dojdzie do zaniedbań i zakażenia gronkowcem złocistym, to placówka medyczna odpowiada za szkody wyrządzone przez tą bakterię. 

Rozstrój zdrowia wywołany zaniedbaniami personelu szpitalnego, koszty związane z leczeniem zakażenia i krzywda w postaci cierpień fizycznych i psychicznych są podstawą dla poszkodowanych do dochodzenia swoich roszczeń – zarówno w postaci odszkodowania jak i zadośćuczynienia. 

needle-technology-glass-steel-green-gadget-494076-pxhere.com

Pozostawienie narzędzia w ciele pacjenta

Mimo ciągłego i intensywnego rozwoju medycyny wciąż zdarzają się przypadki pozostawienia w ciele pacjenta chusty, nożyczek, igły, a także innych narzędzi wykorzystywanych do przeprowadzenia operacji. Za prawidłowy przebieg zabiegu odpowiada przede wszystkim lekarz ją wykonujący, natomiast obowiązkiem instrumentariuszki jest ewidencja narzędzi. Zawinione niedopełnienie tych obowiązków i wyrządzenie przez to szkody pacjentowi rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą. W aktualnym orzecznictwie sądów powszechnych dominuje stanowisko, że pozostawienie ciała obcego nie jest błędem w sztuce lekarskiej, a najczęściej zwykłym niedbalstwem. Świadomość, że takiego ciała nie należy pozostawiać w organizmie operowanego, nie wymaga znajomości sztuki lekarskiej.

Pacjent w okresie rekonwalescencji po zabiegu zazwyczaj zmaga się z różnymi bólami – nie od razu więc może powiązać nękające go dolegliwości z rażącym niedopatrzeniem, jakiego dopuścili się lekarze. Pozostawione ciała obce powodują różnego rodzaju szkody w organizmie ludzkim, prowadzą do zapalenia otrzewnej, a w najgorszym wypadku mogą być przyczyną śmierci. Do negatywnych konsekwencji zdrowotnych można też zaliczyć długotrwałe dolegliwości bólowe czy ogólne zakażenia organizmu. Zdarza się również, że poszkodowany, mimo obecności w organizmie ciała obcego, nie zgłasza żadnych bolesnych symptomów, a do znalezienia go dochodzi dopiero przy rutynowym zabiegu, chociażby USG. 

Pozostawienie ciała obcego w polu operacyjnym powoduje powstanie szkody, za którą odpowiedzialność ponosi podmiot leczniczy. W przypadku, gdy dojdzie do zaszycia jakiegoś przedmiotu w ciele pacjenta, może on się ubiegać o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia, odszkodowania, a także renty. Wysokość kwoty zależy od rozmiaru krzywdy, stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych oraz poniesionych kosztów. Kwoty jakie zasądzają sądy w sprawach pozostawionego w ciele pacjenta ciała obcego są różne, ponieważ każdy przypadek jest indywidualny. Zaniedbanie polegające na pozostawieniu po operacji w zaszytej ranie ciała obcego stanowi niedopełnienie ze strony chirurga zachowania należytej staranności. Warto wiedzieć, że nawet jeżeli pozostawienie jakiegoś narzędzia chirurgicznego w organizmie pacjenta nie spowodowało groźnych konsekwencji zdrowotnych można ubiegać się o zadośćuczynienie za psychiczną krzywdę wyrządzoną tym zaniedbaniem. 

blad-ekarza

Jak uzyskać odszkodowanie za błąd lekarza?

Aby można było w sposób jednoznaczny stwierdzić, iż wystąpił błąd medyczny należy przede wszystkim  zbadać czy lekarz bądź inny członek personelu medycznego dopuścił się zawinionego działania bądź zaniechania. Odpowiedzialność cywilna za błędy medyczne opiera się bowiem na zasadzie winy. Wystarczy zatem stwierdzenie chociażby winy nieumyślnej (zaniedbania, rażącego niedbalstwa), aby można było danej osobie przypisać odpowiedzialność cywilną.

Zatem ustalenie błędu w sztuce lekarskiej zależy od odpowiedzi na pytanie, czy postępowanie lekarza bądź innego członka personelu medycznego w konkretnej sytuacji i z uwzględnieniem całokształtu okoliczności istniejących w chwili zabiegu, a zwłaszcza tych danych, którymi wówczas dysponował lub mógł dysponować, zgodne było z wymaganiami aktualnej wiedzy i nauki medycznej. Zachowanie zarówno lekarzy jak   i personelu medycznego  powinno być oceniane przez pryzmat profesjonalizmu oraz zachowania staranności obowiązującej w danym zawodzie. Czytaj więcej