Masowa produkcja przedmiotów o nowoczesnej i skomplikowanej technologii stale się rozszerza, dlatego też stale wzrasta zagrożenie szkody dla ich nabywców. W celu ich ochrony zostały uchwalone konkretne akty prawne, min. dyrektywa z 25.7.1985r. w sprawie ujednolicenia prawnych i administracyjnych przepisów państw członkowskich o odpowiedzialności za wadliwe produkty. Na podstawie tej dyrektywy do polskiego Kodeksu Cywilnego włączone zostały przepisy o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny.

Kiedy możemy powiedzieć, że dany produkt jest niebezpieczny? Przepisy stanowią, że produkt niebezpieczny to taki, który stwarza niebezpieczeństwo przy jego normalnym użyciu. Znaczenie mają przy tym okoliczności z chwili wprowadzenia go do obrotu, a zwłaszcza sposób zaprezentowania go na rynku i informacje o właściwościach podane konsumentowi (art. 4491 §3).

Za produkt niebezpieczny ponosi odpowiedzialność przede wszystkim jego producent. Do grupy odpowiedzialnych zaliczyć jednak również należy importerów oraz profesjonalnych zbywców produktu (ci ostatni odpowiadają tylko wtedy, kiedy nie mogą wskazać producenta lub importera produktu).

Ochrona prawna przysługuje każdemu, komu została wyrządzona szkoda w jego mieniu osobistym – zniszczona rzecz była przeznaczona do użytku osobistego i w taki właśnie sposób była wykorzystywana (nie jest więc konieczną przesłanką zakupienie produktu – jeżeli doznałam szkody w mieniu osobistym przez zapalenie się telewizora w domu, w którym byłam tylko gościem, to i tak przysługuje mi roszczenie odszkodowawcze). Konieczne jest aby wyrządzona szkoda przekraczała równowartość 500 euro – w przeciwnym razie możemy domagać się odszkodowania tylko na zasadach ogólnych.